تصویربرداری مولکولی برای تشخیص Malignant Melanoma با استفاده از آنالوگهای جدید بنزآمید نشاندار با رادیوایزوتوپ فلوئور-۱۸

تصویربرداری مولکولی برای تشخیص Malignant Melanoma با استفاده از آنالوگهای جدید بنزآمید نشاندار با رادیوایزوتوپ فلوئور-۱۸

Malignant Melanoma یکی از بزرگترین و خطرناک ترین نوع از سرطان پوست که در دنیا در حال پیشرفت می باشد.

متاسفانه بیمارانی با Multiple Primary Melanoma دارای عمر کمتری هستند نسبت به بیمارانی با نوع Single Melanoma. در هر صورت طول مدت زندگی این بیماران می تواند به ۹۸ درصد افزایش یابد اگر ملانوما در مراحل پیشرفت زودتری تشخیص داده شود و توسط جراحی برداشته شود.

در سال های اخیر پیشرفت های زیادی به منظور بررسی پروب های تصویربرداری مولکولی اختصاصی برای تشخیص هردونوع ملانوما در مرحله های پایین تر و برای تشخیص متاستاز ملانوما به منظور بهبود بخشیدن به زندگی بیماران با نوع Malignant Melanoma انجام شده است.

تعداد زیادی از پروب های تصویربرداری رادیونشاندار در اسکن PET مانند آنتی بادی ها، پپتیدها و مولکول های کوچک در ارتباط با Malignant Melanoma برای تصویربرداری ملانوما طراحی شدند. از میان این ترکیبات، آنالوگ های بنزآمید تمایل باندینگ بالا و اختصاصی بهتری نسبت به رنگدانه های ملانین نشان دادند. ملانین یک هدف مهم در تشخیص ملانوما و تخمین اثر درمان مربوط به آن می باشد.

دانشمندان یک سری از آنالوگ های بنزآمید نشاندار با ^۱۸F بر اساس ساختار پیکولین آمید مورد بررسی قرار دادند که ملانین را به منظور تشخیص ملانوما مورد هدف قرار می دهند. ترکیب ^۱۸F-P3BZA دارای باندینگ اختصاصی و خواص فارماکوکینتیک مطلوب برای اتصال به ملانین را دارا می باشد.

در مطالعات اخیر خواص رادیوشیمی این ترکیب به منظور سنتز سریعتر و کاربرد کلینیکالی آن، بهبود یافته است. این ترکیب در ۵ بیمار با سرطان ملانوما مورد بررسی قرار گرفت. نتایج، یک دوز موثر مطلوب برای تمامی بدن، یک تریسر مقاوم بدون هیچ اثرجانبی یا تغییرات کلینیکالی در علائم حیاتی را از خود نشان داد. این ترکیب نسبت به ترکیب ^۱۸F-FDG توزیع سریعتر به ملانوما، جذب توموری بالاتر و نسبت تومور به ماهیچه بالاتری از خود نشان داد.

از آنجا که تجمع ملانین در اکثر تومورهای ملانوما بالا می باشد، اختصاصی بودن این ترکیب به رنگدانه های ملانین از نقاط قوت به منظور تشخیص زودهنگام ملانوما می باشد.

 

نویسنده مقاله: خانم دکتر حمیده صباح نو متخصص داروسازی هسته ای