فرمولاسیون کیت تکنسیم-۹۹m

کیت ها حاوی تمامی ترکیبات مورد نیاز برای تشکیل یک کمپلکس پایدار لیگاند (عامل هدفمند) با رادیونوکلئوتید مورد نظر با خلوص رادیوشیمی بالا بدون هیچ واکنش جانبی می باشند که به صورت پودر لیوفیلیزه می باشند و تا یکسال پایدار هستند. از مهمترین ترکیبات مورد نیاز موجود در کیت ها عبارتست از:

کاهنده ها:

ترکیباتی شامل SnF₂, SnCl₂, سیترات قلع می باشند که در کیت ها به منظور کاهش عدد اکسایش تکنسیم از +۷ به عددهای اکسایش پایین تر مورد نیاز برای تشکیل کمپلکس پایدار با لیگاند موردنظر می باشد. البته در اکثر کیت ها از ماده کاهنده کلریدقلع بخاطر سرعت کینتیک بالای کاهندگی آن می باشد.

پایدارکننده آنتی اکسیدانت:

به منظور حفظ شرایط کاهش یافته کمپلکس و همچنین حذف کردن رادیکال های موجود در کیت به منظور پایداری کمپلکس بعد از نشاندارسازی. از جمله این ترکیبات می توان آسکوربیک اسید، جنتیسیک اسید و پارا آمینو بنزوئیک اسید را مثال زد که بخصوص در بسیاری از کیت هایی مثل DMSA, MDP که به سرعت تحت تاثیر واکنش های رادیکالی قرار می گیرند، استفاده می شود.

اتمسفر خنثی:

برای حفظ شرایط کاهندگی  و کاهش اکسیژن محلول موجود در هنگام فرمولاسیون به خصوص در مورد کیت های diphosphonate .

عوامل کی لیت کننده ضعیف یا تعویض لیگاند:

پایدارکننده تکنسیم کاهش یافته به صورت یک حدواسط قبل از تشکیل کمپلکس نهایی مخصوصا در کمپلکس هایی که زمان بدلیل تشکیل آهسته کمپلکس نهایی موثر می باشد. همچنین این ترکیبات باعث کاهش تکنسیم کاهش یافته هیدرولیز غیرمحلول در pH قلیایی می شوند. از آن جمله می توان به گلوکونات، سیترات، تارتارات و گلوکوهپتونات اشاره کرد.

بافر:

باعث ایجاد pH مناسب در تشکیل کمپلکس مناسب می باشد.

سورفکتانت یا عوامل فعال سطحی:

برای کیت هایی استفاده می شوند که کلوئید یا به صورت پارتیکل هستند تا پراکندگی ذرات را حفظ کنند. همانند پلوکسامر ۲۳۸ در کیت نانو کلوئید آلبومین، آلبومین native در کیت MAA و ژلاتین در کیت سولفور رنیوم.

عوامل حجم دهنده:

حضور یک ماده حجم دهنده که از نظر شیمیایی خنثی باشند مانند مانیتول، اینوزیتول، لاکتوز و دکستروز باعث حفظ ظرفیت دارویی کیت در هنگام لیوفیلیزه شدن می شود. این ترکیبات نباید در واکنش نشاندارسازی درگیر باشند.

 

نویسنده مقاله: خانم دکتر حمیده صباح نو متخصص داروسازی هسته ای