روشهای طراحی رادیوداروها

طراحی اولیه رادیوداروهای نشاندارشده با تکنسیم-۹۹m در دهه­ های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، مطالعات را مستقیمآ به سمت تحقیقات بر روی لیگاندهایی هدایت کرد که توانایی پایدارکردن تکنسیم-۹۹m را در پایین ترین حالت اکسایش به منظور سوق دادن رادیونوکلئوتید در شرایط درون بدن داشتند که این ترکیبات به عنوان رادیوداروهای مستلزم تکنسیم-۹۹m نامیده می­شوند. این ترکیبات تکنسیم-۹۹m را به صورت یک اتم اصلی در هسته کمپلکسی که اطراف آن را لیگاندهای اتصال دهنده سازماندهی کرده­اند استفاده می­کنند.

اولین ساختار هسته ه­ای پایدار توسط یک گروه پژوهشی در دانشگاه MIT مطرح شد که در آن هسته Tc(V)O با لیگاندهای بیس دی تیولات (S₄) یا دی آمید دی تیولات (N₂S₂) به منظور تشکیل کمپلکس­های هرم مربعی پایدار شد. این یافته­ های اولیه باعث پیشرفت نسل جدیدی از رادیوداروهای مستلزم تکنسیم-۹۹m با هسته های متفاوت شد. تعدادی از این ساختارها تا به امروز به عنوان اساس ساختاری برای رادیوداروهای نشاندارشده با تکنسیم-۹۹m استفاده شده­ اند. در این زمان روش­های مختلفی به منظور مورد هدف قرار دادن گیرنده­های خارج و داخل سلولی از طریق رادیوداروهای نشاندارشده با تکنسیم-۹۹m که شناخته شده­اند به عنوان رادیوداروهای ضمیمه با تکنسیم-۹۹m هدفمند به گیرنده بکاررفته است. بر اساس این روش­ها، تکنسیم-۹۹m به بخش­هایی که افینیتی ویژه نسبت به گیرنده خاص مورد هدف دارند متصل می­شود. برای طراحی این ترکیبات سه روش مورد استفاده قرار می­گیرد: روش یکپارچه، روش دو عاملی و روش هیبرید پپتیدی.

 

نویسنده مقاله: خانم دکتر حمیده صباح نو متخصص داروسازی هسته ای