مقدمه ای بر روش مدل اوستین ۱ (AM1) از روشهای نیمه تجربی علم شیمی محاسباتی

روش مدل اوستین ۱ (AM1) هنوز هم برای مدلسازی ترکیبات آلی معروف می‌باشد. روش AM1 عمومأ مقادیر گرماهای تشکیل را بسیار دقیقتر از روش MNDO پیشبینی می‌کند، اگر چه استثتائاتی نیز در رابطه با اتمهای برم مطرح شده است. بسته به نوع سیستم و اطلاعاتی که مد نظر است، هر کدام از روشهای AM1 یا PM3 اطلاعات بسیار دقیقی را راجع به ترکیبات آلی خواهد داد.

چندین محدودیت و نقاط قوت در نتایج هر کدام از این روشها وجود دارد. روش AM1 نتایج را برای آلومینیوم بهتر از روش PM3 پیشبینی می‌کند. این روش نتایج ضعیفی را راجع به نیتروژن هرمی در اختیار می‌گذارد. روش AM1 توانایی محاسبه‌ی پیوندهای O-Si-O را دارد ولی به شرطی که زیاد خم نشده باشد. از محدودیتهای انرژیهای به دست آمده از محاسبات به طریق AM1 می‌توان به پیشبینی انرژیهای سد چرخشی به یک سوم مقدار واقعی این انرژیها و همچنین پیشبینی پایداری بیش از حد حلقه‌های پنج‌تایی اشاره نمود. پیشبینی گرمای تشکیل برای ترکیبات با میزان استقرار بار زیاد، اغلب اوقات اطلاعات درستی را نتیجه نمی‌دهد. بهینه‌سازی ساختار هندسی ترکیبات شامل اتم فسفر به صورت خیلی ضعیفی اتفاق می‌افتد. اشتباهات سیستماتیکی در محاسبات انرژیهای پایداری گروه آلکیل به چشم می‌خورد. گروههای نیترو از لحاظ انرژی خیلی مثبت در نظر گرفته می‌شوند. پیوند پراکسیدی خیلی کوتاهتر از مقدار واقعی محاسبه می‌شود. پیوندهای هیدروژنی معمولأ از نظر مقدار، درست محاسبه می‌شوند ولی از نظر جهتگیری معمولأ اشتباهاتی مشاهده می‌شود. در کل، روش AM1 نمی‌تواند انرژیها و ساختارهای هندسی را بهتر از روش PM3 محاسبه کند. آنتالپی‌های پیوندی محاسبه شده نیز معمولا پایین می‌باشد.